[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zgodzi się im zaśpiewać.
66
Odwróciłam się tyłem do całego towarzystwa i zaczęłam pracować dalej.
Ależ z niej zapalczywiec! zawołał Ktesippos nawet nie troszcząc się o to, żeby
zniżyć głos. I pomyśleć, że jest tu nas więcej niż setka współzawodniczących między
sobą o tę przyjemność, by mieć policzki podrapane jej długimi pazurkami!
Cała przyjemność po mojej stronie rzuciłam przez ramię, kiedy przechodzili
obok mnie całą gromadą do dziedzińca biesiadnego.
Zdawałam sobie sprawę, że jesteśmy zbyt słabi, by móc się uporać z najezdzcami,
lecz duma mi nie pozwalała okazać, że zdaję sobie z tego sprawę. Gdy Melantios pod-
szedł do bramy wejściowej, odryglował ją i zawołał na służbę, podbiegłam i zamknę-
łam zasuwę.
Skoro, Melantiosie powiedziałam lekceważysz mój rozkaz wprowadzając
tu tuczniki, pamiętaj, że kiedy król wróci, wypatroszy ciebie bez wahania, a odciąwszy
ci kończyny ciśnie je psom na pożarcie.
Działam z rozkazu księcia Agelaosa odrzekł mi natychmiast którego Rada
Drepanon obrała regentem.
Czyżby? Więc przyprowadz go do mnie, jeśli nie chcesz być zbity za kłamstwo.
Melantios odszedł pośpiesznie i niebawem przywiódł Agelaosa, małego nadętego
mężczyznę o ciemnej twarzy, który prócz swego urodzenia, obfitej czupryny i pewnej
zręczności w kottabosie nie mógł się niczym pochwalić. Kottabos jest grą dla ucztują-
cych: każdy po kolei chlusta winem, które zostało w kielichu, na miniaturowe srebrne
kubeczki pływające w miednicy w odległości dziesięciu kroków; kto zatopi najwięcej
kubeczków, jest zwycięzcą. Ojciec jednakże nikomu nie pozwala grać w kottabosa w pa-
łacu czy to książę, czy gość, sługa czy niewolnik bo opryskuje się odzienie i ściany
i marnuje dobre wino.
Powitałam go słowami:
Cóż to, krewniaku! Przyszedłeś grać w kottabosa pod nieobecność króla? Jak
długo będziesz używał piwa jodłowego i trzymał się środka dziedzińca, masz na to moje
specjalne pozwolenie. Najpierw jednak powiedz temu szelmie Melantiosowi, że zwie-
rzęta uwiązane za bramą muszą tam pozostać, póki nie wypoczną, i będą zagnane z po-
wrotem na pastwiska, skąd je przez omyłkę sprowadzono.
Agelaos poczerwieniał.
Ani mi się śni! Tamte zwierzęta są przeznaczone na ofiarę; a kiedy tłuszcz i udzce
zostaną już ofiarowane bogom, obiecujemy sobie spożyć ich pieczone mięso. I zważ, że
gdy ja gram w kottabosa, to tylko najlepszym winem.
Któż, jeśli wolno spytać, jest tym my ?
Twoi zalotnicy, księżniczko.
Uważaj, Agelaosie powiedziałam. Pretensja o jakąś urojoną zniewagę za-
ćmiła ci rozum. Skoro tylko ojciec przybije do Drepanon, zaraz cię znajdzie i utnie ci
głowę...
67
Jeżeli w ogóle przybije wtrącił Agelaos.
A jeśli nie, krewniaku, wątpię, czy twoja pozycja poprawi się pod jakimkolwiek
względem. Antinoos i Eurymach już porozumieli się, żeby cię zdradzić. Co będzie, jeśli
oszczep przeznaczony dla Klitoneosa na łowach na dzika wbije się ze świstem w twoje
plecy, a Fokajczycy przywłaszczą sobie berło, które sam Zeus złożył w ręce naszego tro-
jańskiego przodka Egestosa? Odwołaj swoich buntowniczych współplemieńców, póki
nie jest za pózno!
Ty, jak widać, dużo wiesz zadrwił.
Boska Atena była łaskawa uczynić ze mnie swoją powiernicę odpowiedzia-
łam.
Agelaos pomilczał niezdecydowany, a potem krzyknął:
Melantiosie! tonem, który w jego zamierzeniu miał brzmieć po królewsku.
Każ służbie przygotować ofiarę!
Bardzo dobrze, krewniaku powiedziałam. Jak wybrałeś, tak wybrałeś. Ale
kradzież u trojańskiego księcia jest nie mniej karygodna niż u najlichszego sykulskiego
niewolnika.
Służba weszła szumnie ze zwierzętami. Lejodes, kapłan Zeusa, jeden z moich za-
lotników, poświęcił byczki Piorunnemu i Posejdonowi, a resztę zwierząt Herze,
Apollonowi, Afrodycie, Hermesowi i innym uszczypliwie jednak ominął Atenę,
jakby w pogardzie dla mojej ufności, którą w niej pokładam. Dało mi to głębokie za-
dowolenie, bowiem Atena jest najlepszym sprzymierzeńcem, jakiego można wymyślić,
a łatwo się obraża. Zeus, chociaż jest silniejszy, może być zajęty czymś innym albo opie-
[ Pobierz całość w formacie PDF ]