[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Najwidoczniej w kulturze koniokształtnych istniało całe mnóstwo rzeczy, o których
nie miałam pojęcia.
- Dlaczego pozwoliłeś jej pojechać za granicę? Myślałam, że wy, ogiery, jesteście zbyt
zaborcze, by pozwalać na coś takiego.
Zignorował zmianę świateł z żółtego na czerwone i przejechał przez Hoddle Street.
- Niech cię to nie martwi. Jest oznaczona jako moja partnerka. %7ładen inny ogier nie
będzie śmiał jej tknąć.
Ogiery znakowały swoje wybranki? Dzięki Bogu, że nie byłam klaczą - i że wilki nie
praktykowały takich barbarzyńskich zwyczajów.
- Skąd będziesz wiedział, że żaden nie próbował, skoro ona jest za granicą?
- Po prostu będę. - Ton jego głosu był stanowczy i zdecydowanie nie zachęcał do
zadawania kolejnych pytań. Może to była jakaś tajemnica, o której ogiery nie mówią. -
Zadzwoń do Rhoana - dodał, wręczając mi telefon.
Zrobiłam, co kazał, i przekazałam mu wszystko, co powiedzieli mi Misha i Kellen.
Kade zatrzymał się przed piękną rezydencją utrzymaną w angielskim stylu, stojącą w samym
222
środku ochrzczonego ekscentryczną nazwą  szeregu milionerów . Oznaczało to, że ludzie
mieszkający na tej ulicy byli postrzegani jako ubożsi krewni mieszkańców Toorak.
Oczywiście większość naprawdę bogatych kuzynów przeniosła się do Brighton.
Kade zaprosił mnie do środka i nalał kieliszek wina, które sączyłam, podczas gdy on
przygotowywał kąpiel, wlał do wody olejki, o które poprosiłam, a potem pomógł mi się
rozebrać i wejść do wanny. Zabrał się za powolne mycie moich włosów. Gorąca woda
obmywała moje kończyny, rozluz
niając napięcie w mięśniach, z którego nawet nie zdawałam
sobie sprawy. Kwiatowa woń olejków unosiła się w powietrzu, uspokajając i kojąc nerwy.
Po jakimś czasie wyszłam z wanny, a on pomógł mi osuszyć się ręcznikiem. Potem
posadził mnie na krześle i rozczesał mokre kosmyki. I chociaż w tym momencie byłam już
gotowa i chętna na kolejną dawkę rozkoszy, Kade zaprowadził mnie do łóżka, opatulił kołdrą
i wyszedł, gasząc światło.
Wtedy też dotarło do mnie, że jeszcze żaden mężczyzna - nie licząc mojego brata - nie
potraktował mnie z taką czułością i troskliwością tylko dlatego, że wiedział, że tego
potrzebuję. Doszłam do wniosku, że to dość smutne stwierdzenie określające moje
dotychczasowe życie i związki. Nawet Quinn, który wygłaszał przemówienia o tym, jak
bardzo chce być dla mnie kimś ważnym, nie okazał mi takiej troskliwości.
Na dodatek jedynym mężczyzną, który mógłby zostać moim potencjalnym partnerem,
był Kellen, którego prawie w ogóle nie znałam.
Może powinnam dać sobie spokój z resztą facetów i skupić się na tym, co miałam z
Kade'em. Mogło się okazać, że nigdy nie znajdę bratniej duszy, więc gwarancja odrobiny
czułości i opiekuńczości była lepsza niż nic.
Zastanawiałam się, czy Quinn w ogóle wiedział, co to takiego.
Dochodziła piąta, gdy wróciliśmy do Genoveve. Uznaliśmy, że powinniśmy zjawić się
tam raczej rano niż póz
nym popołudniem. Zastaliśmy Jacka w zaskakująco dobrym nastroju.
%7łałowałam, że nie można było powiedzieć tego samego o Quinnie, który stał przy oknie z
rękami zaciśniętymi za plecami i przyglądał się starej arenie. Napięcie ściągnęło mięśnie jego
ramion. Jego postawa wyrażająca dezaprobatę i wściekłość była tak wyraz
na, że odczułam ją
niemal jako fizyczny cios. Potknęłam się, próbując złapać oddech. Powietrze wokół mnie
zdawało się gotować z furii.
Kade chwycił mnie za ramię, pomagając mi się wyprostować.
- Jezu, co się dzieje?
- Riley? - odezwał się Rhoan niemal w tej samej sekundzie.
223
Zignorowałam ich obu, przewiercając spojrzeniem sztywne plecy Quinna.
- Przestań natychmiast - wysapałam.
Odwrócił się, rzucając mi ostre spojrzenie. Skierował swój gniew w pustkę, a mnie
udało się wreszcie odetchnąć.
Uniosłam dłoń, zatrzymując spieszącego w moją stronę Rhoana.
- Wszystko w porządku. Nic mi nie jest. - Uścisnęłam dłoń Kade'a. Puścił mnie, ale
nadal stał w pobliżu, jakby się bał, że znowu osunę się na ziemię.
Rhoan zmarszczył brwi, patrząc raz na mnie, raz na Quinna.
- Co tu się stało?
- Jestem w stanie wyczuć to, co w danym momencie czuje Quinn, jeśli jego tarcze nie
są właściwie ustawione.
Zmarszczka między brwiami Rhoana pogłębiła się, ale zamiast niego odezwał się
Jack.
- Wśród twoich talentów nie ma empatii.
- Wątpię, żeby miało to cokolwiek wspólnego z empatią czy też odbieraniem tego, co
czują inni. - Zawahałam się. - Wydaje mi się, że to przez więz
, którą wytworzyliśmy między
sobą tuż przed nalotem na laboratorium Talona. Wygląda na to, że sięga ona głębiej, niż
zakładaliśmy.
Jack nie wyglądał na przekonanego.
- To równie dobrze może być pierwsza oznaka tego, że ARC-23 zaczyna działać.
Będziemy musieli zabrać cię do laboratorium i przeprowadzić kilka testów.
- Wybacz, ale w tej chwili mam dosyć bycia nakłuwaną i badaną. Najpierw zajmijmy
się doprowadzeniem tej sprawy do końca.
Jack zerknął na ekran swojego przenośnego komputera.
- Wygląda na to, że Misha przekazał nam wreszcie garść użytecznych informacji.
Przeszłam przez pokój i klapnęłam na jedno z wygodnych krzeseł. Kade pozostał na
swoim miejscu, opierając się ramieniem o ścianę. Quinn dalej odgrywał swoją milczącą,
pełną wściekłości wampirzą szopkę.
- To znaczy?
Jack odchylił się na krześle. Promieniał radością. Jeszcze nigdy nie widziałam go tak
szczęśliwym i nie byłam do końca pewna, czy powinnam się z tego cieszyć, czy raczej
obawiać.
- Od jakiegoś czasu mieliśmy podejrzenia co do nielegalnej działalności sfory Helki -
224
wyjaśnił. - To czarnorynkowi oszuści. Sprzedają wszystko, począwszy od kradzionych
samochodów, a skończywszy na tajemnicach państwowych. Jednak solidarność pomiędzy
wilkami jest tak silna, że nie byliśmy w stanie wprowadzić do ich społeczności nikogo, kto
zebrałby potrzebne dowody.
- A bez swoich ludzi wśród wilkołaków nie będziecie mogli zebrać o nich żadnych
istotnych informacji.
- To prawda. Udało nam się potwierdzić tylko to, co pozyskaliśmy dzięki bezustannej
obserwacji.
- Nigdy by do tego nie doszło, gdybyście nie wysłali tam Gautiera.
Jack skinął potakująco.
- Na razie lepiej jest trzymać go z dala od kłopotów, dopóki nie zdecydujemy, co z
nim zrobić.
- Jeśli pracuje dla tych ludzi, to mało prawdopodobne, że doniesie nam o czymś
użytecznym. Może nawet ostrzec Helki, że są obserwowani.
- Zgodzę się z tym, że może nie przekazać nam żadnych informacji, ale wątpię, by ich
ostrzegł. W ten sposób odkryłby swoje karty, a nie sądzę, by był na to gotowy.
Podkurczyłam nogi pod siebie.
- Z kolei Misha nie podał nam niczego konkretnego. %7ładnego nazwiska czy innych
szczegółów, od których moglibyśmy zacząć. Ograniczył się jedynie do wskazania sfory.
- Ależ oczywiście, że podał nazwisko - odezwał się Rhoan. W jego oczach pojawiły
się psotne błyski - pewny znak, że miał zaraz wygłosić jakąś kąśliwą uwagę. - Tylko mi nie
mów, że nie pamiętasz Roberta, wilka, z którym byłaś na krótko przed poznaniem Mishy i
Talona. Czy to nie on był czasem miłością twojego życia?
Robert. Prychnęłam głośno, przypominając sobie tego drania. Ledwo zdusiłam w
sobie chęć ciśnięcia czymś w brata, ale tylko dlatego, że nie miałam niczego pod ręką. [ Pobierz całość w formacie PDF ]