[ Pobierz całość w formacie PDF ]

szczęśliwa, \
e cię widzę.
Patrzyły na siebie przez długą chwilę.
- To taka radość mieć cię tutaj - powiedziała Olivia. -Nie będę zasko
czona, jeśli oka\
e się, \
e w twojej historii jest o wiele więcej, ni\
wyja
wiłaś, ale będziemy miały mnóstwo czasu, \
eby o tym pomówić. Chodz
.
Chcę, \
ebyś się zaraz spakowała i pojechała z nami do Woodford Court.
Neville jest w domu, naradza się z zarządcą. Ale dzieci sana dole, z pa
nią Hamilton i nie mogą się doczekać, \
eby cię zobaczyć.
Umilkła i znów przechyliła głowę.
- Dobrze się czujesz?
Sara zmusiła się do uśmiechu.
" Oczywiście. Och, ostatniej nocy niezbyt dobrze spałam, więc mo\
e wyglądam na
zmęczoną. Wyglądam? Ale chodz
- powiedziała szybko. -Muszę zobaczyć dzieci.
" Tymczasem pokojówka cię spakuje.
Godzinę póz
niej były ju\
w drodze do Woodford Court.
Wszystko będzie dobrze, powiedziała sobie Sara, gdy przekroczyły rzekę Tweed i
skręciły w stronę wiejskiej posiadłości Olivii i Neville'*,. Jakkolwiek ceniła wiejski
urok Byrde Manor, dom ten krył w sobie teraz zbyt wiele wspomnień. Szczególnie
jej alkierz na piętrze, ten, do którego nocą przyszedł Marsh. Tej nocy, kiedy się
kochali.
Nieproszony dreszcz przebiegł jej po plecach i jak gorący supełek zagniez
dził się
głęboko w brzuchu. Zacisnęła zęby i wyjrzała przez okno powozu Olivii. Jak długo
będzie to czuła? Jak długo będąjądręczyć wspomnienia o Marshallu MacDougalu?
Ukradkiem zsunęła rękę na brzuch. Do końca twego \
ycia, padła odpowiedz
. Jeśli
istotnie jesteś w błogosławionym stanie, to nigdy nie uciekniesz od wspomnień o
Marshu.
187
Na szczęście, gdy tylko przybyły do Woodford, Sara szybko została wciągnięta w
\
ycie domowe całej rodziny swej siostry. Pani Tillotson zaproponowała piknik nad
rzeką, a dzieci - Catherine i Philip - okrzykami oznajmili swój zachwyt. Olivia
zgodziła się, ogłaszając piknik lunchem na cześć Sary, a Neville przyłączył się do
nich.
" Nie brak ci wszystkich tych balów i przyjęć? - zapytał Neville, siedząc ze swym
czteroletnim synem na kocu.
" Myślę, \
e wyrosłam z nich. Ostatecznie, miałam dwa poprzednie sezony -
odparła Sara, obracając w palcach z
dz
bło trawy. Cudowne było to, \
e jej
odpowiedz
była prawdziwa. Wcale nie brakowało jej Londynu.
" Proszę. Wez
kawałek kurczęcia- zaproponowała Olivia. - Prawie nic nie zjadłaś.
Sara machnęła odmownie ręką.
" Dziękuję, ale naprawdę nie jestem głodna. - Z
niadania równie\
nie chciała i na
samą propozycję posiłku zbladła. Choć była głodna, myśl o jedzeniu, a zwłaszcza
jego zapach, były po prostu odpychające. - Za du\
o jest wrzawy z tego powodu -
dodała z promiennym, całkowicie fałszywym uśmiechem. Unikała oczu siostry.
" Będziesz teraz z nami mieszkać? - zapytała Catherine. Miała prawie siedem lat,
ciemne oczy ojca i słodki uśmiech matki.
Sara odwzajemniła uśmiech.
- Przez jakiś czas.
Olivia zachichotała.
-Nawet jeśli chcesz zrezygnować z Londynu -aja rozumiem, dlaczego - matka nie
pozwoli ci długo trzymać się z dala. Nie mo\
e się doczekać, \
eby cię wydać za
mą\
i urządzić wielkie wesele w mieście. Mój skromny ślub w Szkocji nie mógł jej
zadowolić. A skoro James wydaje się nieczuły na uroki mał\
eństwa, matka
pokłada całą nadzieję w tobie, Saro. Zało\
yłabym się o wielką sumę pieniędzy, \
e
przyśle po ciebie, zanim lato się skończy. A na pewno zanim zacznie się sezon
polowań.
Przegrałabyś zakład, pomyślała Sara. Gdy\
, jeśli jest w cią\
y, pod koniec lata
prawda będzie oczywista. Wtedy będzie trzymana tak daleko od Londynu i
miejskiego towarzystwa, jak to tylko mo\
liwe.
Lecz nie chciała myśleć o tym teraz. Dzisiaj świeci słońce, a jej siostrzenica i
siostrzeniec śmiejąsię z \
abki, którą złapał dla nich ojciec. Na razie będzie się po
prostu cieszyć Olivia i jej rodziną. Mo\
e póz
niej będzie potrafiła zwierzyć się
siostrze.
Ciepły wietrzyk bawił się lokiem na jej skroni. Przyniósł tak\
e zapach pieczonego
kurczęcia i \
ołądek Sary podszedł jej do gardła z obrzydzenia.
188
Zacisnęła usta i przełknęła ślinę. Mo\
e nie musi czekać, by nabrać pewności.
Znów przełknęła ślinę, odwróciła twarz od wiatru i odetchnęła głęboko. Mo\
e ju\

zna tę gorzką prawdę.
Modliła się tylko, by Olivia jej pomogła. Gdy\
wiedziała, \
e nigdy nie poprosi o
pomoc Marshalla MacDougala.
Adrian przyszedł do głównego budynku w chwili, gdy uczestnicy pikniku wracali
znad rzeki. Na jego widok dzieci zaczęły krzyczeć, szczególnie Philip, który
uwielbiał starszego kuzyna. Chłopak powitał z wielką radością dzieci i rzucił
ostro\
ne spojrzenie na Sarę. Póz
niej Adrian zwrócił się do stryja. Początkowe miłe
zaskoczenie w zachowaniu Nevil-le'a zastąpiła podejrzliwość. Jego pierwsze
skierowane do Adriana słowa nie pozostawiały wątpliwości co do jego stanowiska.
- Co ty tak wcześnie robisz w Kelso? Według moich obliczeń, sesja
szkolna kończy się dopiero za kilka tygodni.
Adrian ściągnął brwi i Sara zaczęła się obawiać nieprzyjemnej sceny na
podjez
dzie, na oczach wszystkich. Jednak Adrian powiedział tylko:
- Właśnie o tym przyszedłem z tobą porozmawiać, stryju.
Twarz Neville'a pociemniała, lecz gdy Olivia ostrzegawczo poło\
yła mu rękę na
ramieniu, skinął głową.
- Bardzo dobrze. Wybaczcie nam - powiedział do pozostałych. - Ad
rian i ja będziemy w moim gabinecie.
Dzieci rozbiegły się do innych zajęć, pozostawiając Sarę i Olivie same na
frontowym dziedzińcu.
" Och, jaki\
on podobny do Neville'a, prawda? - zauwa\
yła Olivia, patrząc za
oddalającymi się mę\
czyznami. - Kiedy wrócił?
" Sądzę, \
e przyjechał ledwie dzień czy dwa przede mną- odpowiedziała Sara, po
czym dodała: - Miałam okazję rozmawiać z jego matką.
" Ach, tak, Estelle - westchnęła Olivia, wzięła Sarę pod ramię i razem wolno
poszły w stronę domu. - Nigdy nie wybaczyła bratu Neville'a, \
e nie o\
enił się z
nią, ani Neville'owi, \
e nie zrobił tego zamiast brata. Myśli, \
e zemści się na nas
poprzez Adriana. Ale najbardziej rani swoje dziecko.
Sara milczała przez chwilę. Tak, to bardzo podobne do Estelle. Jednak nie mogła
wyrzucić tej kobiety z myśli tak łatwo, jak robiła to przedtem.
" Musiało jej być trudno wychowywać dziecko bez mę\
a.
" Jestem pewna, \
e było trudno i nadal jest. Lecz czy łatwiej jest dziecku dorastać
bez ojca?
189
" My potrafiliśmy - odparła Sara. - Ka\
de z nas straciło ojca - ty, ja i James. Mimo
to wyrośliśmy na porządnych ludzi.
" Zgoda. Jednak nasza matka nas kochała, podobnie jak jej kolejni mę\
owie.
Szczególnie twój ojciec był bardzo dobry dla mnie i Jamesa. A potem Justin dbał o
ciebie.
" To prawda. Ale Adrian ma Neville'a.
" Tak i nigdy nie uchylał się od obowiązków wobec chłopca. Jednak Adrian nie
przebywa codziennie w naszym domu. Estelle często nastawia go przeciwko nam.
Sara skrzywiła się.
" Czasami myślę, \
e sprawia jej to przyjemność. Olivia
zachichotała.
" Rozumiem, \
e zdą\
yłyście się pokłócić?
Na szczęście pani Tillotson podeszła do Olivii, umo\
liwiając Sarze ucieczkę do
pokoju porannego. Musiała zebrać myśli i przygotować odpowiedz
. Olivia dowie
się w końcu o krótkiej, lecz pamiętnej wizycie Marshalla MacDougala w Kelso. O
jego bójce z panem Guinea, o postrzeleniu pana MacDougala, a tak\
e o dziwnych
paru tygodniach. Powinna pierwsza opowiedzieć o tym Olivii.
Lecz nie o pochodzeniu Marshalla MacDougala ani o swoim stanie.
To tak\
e mo\
e jeszcze poczekać.
- Liwie - zaczęła, kiedy siostra weszła do pokoju. - Usiądz
, a ja ci
opowiem o tym, co się ostatnio działo w tych stronach.
 W gabinecie podobną historię Adrian opowiadał stryjowi.
" A więc postrzeliłeś go! - Neville wytrzeszczył oczy. - Postrzeliłeś tego człowieka?
Tego Amerykanina? [ Pobierz całość w formacie PDF ]