[ Pobierz całość w formacie PDF ]

powiedzieć, gdzie on jest?
- No ju\
dobrze. - Westchnęła. - Myślę, \
e jest na tarasie na górnym pokładzie.
Powiedział Warii, \
e musi odpocząć.
- Dzięki. - Uśmiechnęłam się do niej. - Do zobaczenia, skarbie.
Pośpieszyłam na pokład jeszcze bardziej zdecydowana, \
eby powa\
nie porozmawiać z
Marcusem. Nazwał mnie niezłą laską? Za chwilę się przekona, jak dobra potrafić być ta laska.
Parę minut póz
niej zobaczyłam Marcusa wyciągniętego na ręczniku. Ubrany tylko w
białe szorty, wystawiał się do słońca. Na szczęście nikogo nie było w pobli\
u. Gdyby otaczali
nas inni ludzie, mo\
e nie zebrałabym się na odwagę.
Podeszłam do niego.
- Marcus?
Otworzył jedno oko, potem szybko się poderwał i obdarzył mnie olśniewającym
uśmiechem.
- Cassidy! Có\
za wspaniała niespodzianka. Nie sądziłem, \
e zobaczę cię przed
wieczorem. Pochlebiam sobie, \
e nie mogłaś się doczekać na spotkanie ze mną.
Patrzyłam na niego powa\
nie, bez uśmiechu.
- Właśnie o tym chcę z tobą porozmawiać - zaczęłam. - Widzisz, zaszły pewne
zmiany...
- Jedyna zmiana, jaką widzę, to ta, \
e od wczoraj jeszcze wypiękniałaś. Uwielbiam
twoje powa\
ne brązowe oczy i słoneczne, jasne włosy. - Marcus wstał.
- Wiesz co, Cassidy? Skoro ju\
tu jesteś, to mo\
e cię oprowadzę po statku? - I patrząc
wymownie ujął mnie za rękę. - Jest parę rzeczy, których mógłbym cię nauczyć i sądzę, \
e
bardzo by ci się spodobały.
Z
wietnie się domyślałam, co takiego miał na myśli, i zdecydowanie nie chciałam
uczyć się ich od niego.
- Przepraszam, Marcusie, lecz nie interesuje mnie oprowadzanie po statku. I nie
spotkam się z tobą dziś wieczorem. Zmieniłam zdanie, jeśli chodzi o nas.
Próbowałam się odsunąć, ale mocniej zacisnął palce na mojej dłoni i jego błękitne
oczy pociemniały.
- Tak? A czemu\
to?
- Bo nie jestem w tobie zakochana - rzuciłam twardo. - Kocham innego.
- Tylko ci się tak wydaje - upierał się. - A
ączy nas coś bardzo cennego i wyjątkowego.
Nie próbuj zaprzeczać, moja słodka Cassidy.
- Stanowczo zaprzeczam. - Zmarszczyłam brwi. - I próbuję ci wyjaśnić, co czuję. A
teraz mnie puść.
Marcus wcale mnie nie puścił, tylko postąpił wręcz przeciwnie: złapał mnie w
ramiona.
- Kochanie, nie walcz ze swymi uczuciami - wymruczał mi prosto w ucho. - Chcesz,
\
ebym cię pocałował, wiem to. Zawsze umiem wyczuć te rzeczy.
- Tym razem się pomyliłeś!
Oparłam się mocno o jego tors próbując się wyrwać, ale był ode mnie silniejszy.
Przestraszyłam się.
- Marcus! Daj spokój! Puszczaj!
- Zostaw tę panią w spokoju - usłyszałam męski głos.
Odwróciwszy głowę zobaczyłam Josha. Cudowny, bohaterski Josh przybył mi na
ratunek!
Marcus te\
go zobaczył, ale nie zwolnił uścisku.
- Spadaj na bambus, Jankesie - rzucił chłodno. Josh ani drgnął.
- Amalia powiedziała mi, gdzie cię znalez
ć - zwrócił się do mnie. - Powtórzyła mi te\

ciekawą rozmowę, którą podsłuchała po południu. Otó\
ten laluś chwalił się do jednego z
kumpli, \
e w trakcie rejsów uwodzi dziewczęta tysiącami i potrafi ka\
dą w sobie rozkochać.
- Powtarzam, spadaj! - warknął Marcus. - Twoja siostra i ja prowadzimy prywatną
rozmowę.
Szarpnęłam się w jego uścisku.
- Po pierwsze, Josh nie jest moim bratem - warknęłam. - A po drugie, to my nie mamy
o czym rozmawiać.
- Moim zdaniem czas, \
ebyś ty spadał, dupku. - Josh postąpił ku nam i chwycił
Marcusa za ramię. A ja kopnęłam go w goleń.
Marcus puścił mnie z okrzykiem bólu. Mrucząc pod nosem obelgi chwycił ręcznik i
kulejąc zszedł z pokładu.
Podbiegłam do Josha.
- Tak się cieszę, \
e przyszedłeś! - zawołałam. Zarzuciłam mu ramiona na szyję i
gorąco, namiętnie pocałowałam w usta.
Przez ułamek sekundy stał bez ruchu, ale w okamgnieniu i on mnie pocałował.
Czułam, jak nasze serca biją razem; nigdy w \
yciu nie czułam się tak szczęśliwa i
zadowolona.
ROZDZIAA
11
Ten boski pocałunek trwał tylko kilka sekund. Czułam, jak Josh zesztywniał i odsunął
się ode mnie.
- Coś nie tak? - szepnęłam, widząc wyraz jego twarzy.
- Owszem, my. - Pokiwał głową z \
alem. - To się nam nie uda, Cooper.
- O czym ty mówisz? - spytałam przejęta.
- Zbyt wiele nas dzieli. Zawsze cię lubiłem, no dobrze, nawet więcej ni\
lubiłem, ale
jestem tym samym nudziarzem, którym byłem w Turtle Creek, a ty jesteś tą samą
dziewczyną. Nigdy nie będziesz szczęśliwa z kimś, kto chce mieszkać na ranczu i kuć konie
zamiast dalej się uczyć. Przyznaj się: pocałowałaś mnie tylko dlatego, \
e pomogłem ci
uwolnić się od lalusia.
- Nie, Josh! - zawołałam. - To coś więcej!
- Chciałbym ci wierzyć, ale nie mogę. Poza tym, nawet gdyby to była prawda, to co mi
po takim uczuciu? Zainteresowałaś się mną tylko dlatego, \
e twój wymarzony Anglik okazał
się dupkiem. - Wzruszył ramionami. - Dalej śnij na jawie, Cooper. śyczę ci więcej szczęścia
następnym razem.
Wpatrywałam się w niego z rozpaczą.
- Josh, mylisz się! Zaraz ci wszystko wytłumaczę...
Ale ju\
sobie poszedł.
W piątkowy wieczór obowiązywały stroje wieczorowe i choć mi było cię\
ko na sercu,
zało\
yłam sukienkę z batystu w barwne kwiaty z suto marszczoną spódnicą. Starannie się
uczesałam i umalowałam do obiadu. Miałam nadzieję, \
e nawet siedząc naprzeciwko Josha,
potrafię udawać, \
e wszystko jest w porządku. Chocia\
Josh myślał, \
e to ja go odrzuciłam,
właściwie to on mnie odepchnął i teraz tonęłam w rozpaczy.
Po obiedzie tato miał się spotkać z Reginą, a Lanessa umówiła się na randkę z Codym.
Postanowiłam wcześniej pójść do łó\
ka i przepłakać pół nocy. To dopiero romantyczny rejs!
Wszyscy znalez
li sobie kogoś bliskiego, tylko ja nie!
Usiadłam przy tacie i zerkałam ukradkiem na Josha ponad trzymanym w dłoniach
jadłospisem, ale unikał mojego wzroku. Gdy czekaliśmy na podanie zamówionych dań,
państwo Cortez, Amalia i tato opowiedzieli o swojej wycieczce po Ocho Rios, a potem
zapytali mnie i Josha o wyprawę do wodospadu na rzece Dunn. Próbowałam wykrzesać z [ Pobierz całość w formacie PDF ]