[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Laborem exercens. To dowód tego, że doświadczenie polskie wyrażało wartości ponownie
pojawiające się w świecie pracy oraz miało wpływ sięgający prawdopodobnie poza granice
kraju.
Właśnie z tego powodu usiłowano zniszczyć  Solidarność .
Już pod koniec jesieni 1980 roku stawało się jasne, że w całym bloku komunistycznym z dnia
na dzień coraz silniej obawiano się tego, co działo się w Polsce. Wszyscy przywódcy
komunistyczni zgodnie określali Solidarność mianem wyjątkowo niebezpiecznej  pływającej
miny . Nie tylko z obawy, że rozprzestrzeni się ona na inne kraje, ale także ze względu na to,
54
że propagowane przez  Solidarność idee uderzały w samo serce marksizmu.
Takie informacje docierały do Stolicy Apostolskiej z rozmaitych z
ródeł. Przede wszystkim ze
strony Kościoła. Również ze strony tajnych służb na Zachodzie. A szczególnie ze z
ródeł
amerykańskich, choć nie można było tego określić mianem  Z
więtego Przymierza
Watykanu z USA.
Były bezpośrednie kontakty z administracją amerykańską. Były rozmowy telefoniczne,
szczególnie ze Zbigniewem Brzezińskim, w tamtym czasie odpowiedzialnym za
bezpieczeństwo Stanów Zjednoczonych. Kontakty te polegały głównie na przekazywaniu
informacji, które posiadali Amerykanie, informacji na temat ewentualnych zagrożeń dla
Polski ze strony Armii Radzieckiej oraz przygotowań do ewentualnej inwazji w momencie
skrajnego napięcia w stosunkach między rządem a  Solidarnością .
Poza tym nic innego nie było. Powtarzani: wyłącznie informacje, które - uważam, że mam
prawo to stwierdzić - niewiele dodały do wiadomości, które Stolica Apostolska już znała,
otrzymując je z innych z
ródeł.
W tej sytuacji Jan Paweł II dłużej nie zwlekał. Podjął działania, które w swej wyjątkowości
ukazały groz
bę sytuacji rysującej się nad przyszłością narodu polskiego. 16 grudnia napisał
do przywódcy Związku Radzieckiego Leonida Breżniewa, wyrażając wielką  troskę Europy i
świata z powodu napięcia wywołanego wydarzeniami, jakie w ostatnich miesiącach miały
miejsce w Polsce .
Ton listu był oficjalny, dyplomatyczny, ale w gruncie rzeczy surowy i zdecydowany. List
nawiązywał do agresji hitlerowskiej we wrześniu 1939 roku, a w podtekście wyrażał
zdecydowane potępienie ewentualnej inwazji sowieckiej. Pojawiło się także inne odniesienie
do historii Polski, do poświęcenia wielu jej synów podczas drugiej wojny światowej. W
końcu odniesienie do Aktu Helsińskiego, przez co zostało podkreślone, że wydarzenia tego
narodu są jego  wewnętrznymi' sprawami, wykluczały zatem wszelką interwencję z
zewnątrz.  Ufam - pisał na zakończenie Jan Paweł II do Breżniewa - że zechce Pan uczynić
wszystko, co w Pańskiej mocy, aby złagodzić panujące napięcie... .
Ojciec Z
więty napisał ten list, gdyż w tamtym momencie naprawdę obawiał się inwazji na
Polskę. Napisał go również dla obrony praw narodu polskiego, szczególnie prawa do
decydowania o sobie i do rozwiązywania własnych problemów.
Na ten Ust nie przyszła nigdy żadna odpowiedz
, choćby pośrednia. Nic. Kreml stanowił
wtedy mur. Nieprzenikniony.
Breżniew nie dał żadnego znaku, prawdopodobnie nie chciał zdradzić swej taktyki. W
Moskwie zdecydowano już wcześniej. Nie można było pozwolić przetrwać  Solidarności .
Zbyt niebezpieczna byłaby dla radzieckiego imperium!
55
19
Strzały
Tamtego dnia?...
Za każdym razem, gdy powracam myślą do tamtego wydarzenia, mam zawsze te same
odczucia. Zawsze. Przeżywam wszystko od początku, chwilę po chwili. Tak jakbym wciąż
nie mógł uwierzyć, że mogło dojść do czegoś podobnego. %7łe próbowano zabić Papieża,
tego Papieża, Jana Pawła II, w samym sercu chrześcijaństwa...
Jeep kończył właśnie drugie okrążenie placu Z
więtego Piotra, zbliżając się do prawej
kolumnady, którą zwieńcza Spiżowa Brama. Ojciec Z
więty wychylił się z samochodu w
kierunku dziewczynki o blond włosach, którą starano się mu podać. Nazywała się Sara,
miała zaledwie dwa lata, ściskała w dłoni kolorowy balonik. Papież wziął ją na ręce i
podniósł do góry, jakby pragnął pokazać ją wszystkim, potem ucałował i uśmiechając się
oddał rodzicom.
Była godzina 17.19. To odtworzono dopiero póz
niej. Przy ładnej pogodzie audiencje
generalne odbywały się na placu, w porze popołudniowej. Tak było też tamtego dnia,
tamtego 13 maja 1981 roku.
Zachwycił mnie widok dłoni matki i ojca wyciągniętych w stronę pyzatego skarbu.
Nawet nie usłyszałem za bardzo pierwszego strzału. Spostrzegłem jedynie setki gołębi, które
niespodziewanie, wylęknione, poderwały się do lotu.
Zaraz po tym padł drugi strzał. W momencie, gdy go usłyszałem, Ojciec Z
więty bezwładnie
zaczął osuwać się na bok, prosto w moje ramiona.
Instynktownie skierowałem wzrok w kierunku, z którego padły strzały, choć tak naprawdę
zobaczyłem to dopiero póz
niej na zdjęciach i w ujęciach telewizyjnych. Pośród zamętu
szamotał się młodzieniec o ciemnych rysach. Po jakimś czasie dowiedziałem się, że był to
zamachowiec, Turek Mehmet Ali Agca.
Powracając teraz myślą do tamtej chwili, być może skierowałem wzrok na całe to
zamieszanie, aby nie widzieć, aby nie przyjąć do wiadomości tej straszliwej rzeczy, która się
wydarzyła. A którą  czułem w moich ramionach.
Usiłowałem wesprzeć Papieża, choć on sprawiał takie wrażenie, jakby się poddał. A
agodnie.
Naznaczony bólem, ale pogodny. Zapytałem:  Gdzie? . Odpowiedział:  W brzuch .  Bo-
li? . On na to:  Boli . Pierwsza kula, przeszywając okrężnicę i raniąc w kilku miejscach
jelito cienkie, rozszarpała brzuch, po czym - przebiwszy ciało na wylot - spadła do wnętrza
jeepa. Druga zaś po tym, jak otarła się o prawy łokieć i złamała palec wskazujący lewej ręki,
zraniła dwie amerykańskie turystki.
Ktoś krzyknął, żeby zabrać go do karetki. Ale karetka była po drugiej stronie placu. Jeep
przejechał błyskawicznie przez Bramę Srebrnych Dzwonów, potem wzdłuż ulicy
Fundamentów, okrążając absydę Bazyliki, skierował się tunelem w dół, wjechał na
dziedziniec Belwederu i w końcu dotarł do watykańskiej służby zdrowia, gdzie oczekiwał
powiadomiony tymczasem doktor Renato Buzzonetti, osobisty lekarz Ojca Z
więtego.
Wyjęli mi Papieża z ramion i położyli na posadzce w korytarzu budynku. Dopiero wtedy
zobaczyliśmy ogromną ilość krwi, która wypływała z rany postrzałowej. Buzzonetti zgiął
mu nogi w kolanach pytając, czy może nimi poruszać. Poruszył. Lekarz kazał natychmiast
udać się do polikliniki Gemelli. Nie był to przypadkowy wybór, ale dużo wcześniej
przemyślana decyzja, przewidziana w przypadku konieczności umieszczenia Ojca Z
więtego
w szpitalu.
Karetka, która tymczasem dotarła do ambulatorium, odjechała z maksymalną prędkością.
Tak zaczął się rozpaczliwy wyścig z czasem ulicą Viale delie Medaglie d'Oro. Alarm nie
działał, na drodze tłok, kierowca bez przerwy naciskał na klakson.
Papież tracił siły, ale nadal był przytomny. Wydawał z siebie ciche, coraz słabsze jęki. I
56
modlił się, słyszałem jak się modlił, mówiąc:  Jezu, Maryjo, Matko moja .
Gdy dotarliśmy do polikliniki, stracił przytomność. To właśnie wtedy uświadomiłem sobie,
że jego życiu rzeczywiście grozi śmiertelne niebezpieczeństwo. Lekarze, którzy przeprowa-
dzili zabieg, wyznali mi póz
niej, że operowali go nie wierząc, dosłownie tak mi powiedzieli:
nie wierząc, że pacjent miał szansę na przeżycie.
Nie pamiętam już, czy to z przerażenia, które ogarnęło wszystkich, czy też z ogólnego [ Pobierz całość w formacie PDF ]